Historia NBA Lata 40

Historia NBA Lata 40

PoczÄ…tek Sezon 1946/47

Joe Fulks prowadzi Philadelphię do tytułu mistrzów BAA

W pierwszym sezonie istnienia BAA (Basketball Association of America ), zalÄ…ĹĽka NBA (ta nazwa obowiÄ…zuje dopiero od 1949 roku, po tym jak przyłączyĹ‚y siÄ™ do niej ostatnie zespoĹ‚y z konkurencyjnej NBL – National Basketball League) najwiÄ™kszÄ… gwiazdÄ… Ligi byĹ‚ Joe Fulks, skrzydĹ‚owy (6-5) Philadelphia Warriors, z uniwersytetu w Kentucky. ZaliczaĹ‚ on Ĺ›rednio 23.2 ppg, prawie 7 ppg wiÄ™cej niĹĽ drugi zawodnik w tej klasyfikacji, zadziwiajÄ…co duĹĽo, biorÄ…c pod uwagÄ™ fakt, ĹĽe w tamtych czasach druĹĽyny bardzo rzadko zdobywaĹ‚y ponad 80 punktĂłw w meczu.

HistoriaNBA
Joe Fulks
Unknown author / Public domain

Skuteczność rzutów z gry utrzymywała się na średnim poziomie około 30 %, a najwięcej, bo średnio 3.4 asysty w każdym meczu, zaliczał Ernest Calverley z Providence Steamrollers. Innymi gwiazdami Ligi byli: Bob Feerick i Bones McKinney (Washington), Stan Miasek (Detroit ) i Max Zaslofsky (Chicago).

Najlepszym zespołem fazy regularnej (60 meczy) byli Washington Capitols, prowadzeni przez Reda Auerbacha, z bilansem 49-11, w tym 29-1 na własnym parkiecie. Ale w meczach fazy PO lepszy okazał się zespół Chicago Stags, prowadzony przez Maxa Zaslofsky`ego i środkowego Chucka Halberta, awansując do Finału.

Howie Dallmar
Howie Dallmar

Philadelphia, której trenerem był Eddie Gottlieb, pokonała zespoły z St. Louis i New York. W wielkim Finale kluczową rolę odegrał jednak inny gracz niż Joe Fulks gracz. Był nim Howie Dallmar, rozgrywający Philadelphii. Jako zaledwie jeden z czterech zawodników w Lidze zaliczył ponad 100 asyst w sezonie. W serii przeciwko Chicago Stags doznał on kontuzji stopy. Po czterech meczach serii best-of-seven 3-1 prowadzili gracze Philadelphii.

„Nikt nie spodziewaĹ‚ siÄ™, by Dallmar miaĹ‚ być kluczowym zawodnikiem meczu nr 5 – opowiada Gottlieb. Nie wystawiĹ‚em go do podstwowego skĹ‚adu, by mĂłgĹ‚ lepiej wyleczyć kontuzjÄ™, istniaĹ‚a moĹĽliwość, ĹĽe w ogĂłle w tym meczu nie wystÄ…pi. Jednak tak dĹ‚ugo prosiĹ‚ mnie, by wpuĹ›cić go na boisko, ĹĽe w koĹ„cu ulegĹ‚em”

Najlepszym graczem meczu był Fulks (34 punkty), ale to kosz Dallmara na niecałą minutę przed końcem spotkania przełamał remis 80-80 i przyczynił się do zwycięstwa 83-80 i zdobycia mistrzostwa.

„RzuciĹ‚em zwyciÄ™skiego kosza i byĹ‚y to moje jedyne punkty w meczu – opowiada Dallmar. To byĹ‚ rzut z duĹĽej odlegĹ‚oĹ›ci, a piĹ‚ka chyba ze cztery razy odbijaĹ‚a siÄ™ od obrÄ™czy, zanim przeleciaĹ‚a przez siatkÄ™”

Dallmar i jego koledzy otrzymali mistrzowskie brylantowe pierścienie i premie w wysokości 2000 $, co równało się prawie połowie ówczesnych zarobków za cały sezon.

Debiutancki sezon nowej Ligi przeszedł bez wielkiego echa. Gazety tylko wspominały w krótkich notkach o dokonaniach drużyn, telewizja wciąż jeszcze była sprawą przyszłości, nie było również przekazów radiowych. Większą ilość kibiców skupiały tylko mecze rozgrywane w większych halach jak Boston Garden, Madison Square Garden czy Chicago Stadium, a większość drużyn dzieliła hale z zespołami hokejowymi.

Sezon 1947/48

Nowy zespół z Baltimore zdobywa mistrzowską koronę

Przed rozpoczÄ™ciem nowego sezonu w Lidze nastÄ…piĹ‚o kilka zmian. Zmniejszono liczbÄ™ meczy z 60 do 48, aby zredukować koszty podróży zawodnikĂłw. Cztery z jedenastu zespołów – Detroit,Cleveland,Toronto i Pittsburgh – zrezygnowaĹ‚y z gry w Lidze, pozostawiajÄ…c pozostaĹ‚e zespoĹ‚y z niepeĹ‚nym rozkĹ‚adem meczy. Aby „zaĹ‚atać dziurÄ™” kierownictwo Ligi włączyĹ‚o do gry zespół Baltimore Bullets z regionalnej ABL (American Basketball League)

Niespodziewanie dla wszystkich nowy zespół udowodniĹ‚, ĹĽe zasĹ‚uĹĽenie znalazĹ‚ siÄ™ w tak doborowym towarzystwie, zdobywajÄ…c mistrzowski tytuĹ‚ w szeĹ›ciomeczowej serii finaĹ‚owej z PhiladelphiÄ…. GrajÄ…cym trenerem zespoĹ‚u byĹ‚ 30-letni Buddy Jeannette (5-11), a czoĹ‚owymi zawodnikami Ĺ›rodkowy Clarence „Kleggie” Hermsen (6-8), obroĹ„ca Chick Reiser i skrzydĹ‚owi Paul Hoffman i Connie Simmons.

Znakiem rozpoznawczym ówczesnej Ligi była siłowa, wręcz brutalna gra. A nagroda za mistrzostwo…

„PamiÄ™tam, jak podczas ostatniego meczu finaĹ‚owego z PhiladelphiÄ… George Senesky uderzyĹ‚ mnie w usta i rozciÄ…Ĺ‚ mi wargÄ™ – mĂłwi Jeanette. Musiano mi zaĹ‚oĹĽyć szwy. A po meczu poszliĹ›my na piwo”

Max Zaslofsky z Chicago był jedynym zawodnikiem, który przekroczył barierę 1000 punktów zdobytych w sezonie regularnym i zdobył koronę króla strzelców Ligi, przed Fulksem, który opuścił 5 meczy z powodu kontuzji.

Liga walczyła z przeciwnościami, musiała zmniejszyć ilość rozgrywanych meczy, mniejsze też były przychody. Dopiero osoba nowego trenera Knicks, Joe Lapchicka, byłego gracza Celtics i trenera w St. John`s przyniosła doświadczenie i lepsze czasy dla całej Ligi.

Sezon 1948/49

Nadchodzi era Mikana

BAA miaĹ‚a najlepsze hale, wspaniaĹ‚e areny w najwiÄ™kszych miastach, podczas gdy konkurencyjna do niej Liga NBL (National Basketball League) miaĹ‚a najlepszych graczy. Sytuacja zmieniĹ‚a siÄ™, gdy przed tym sezonem cztery najlepsze zespoĹ‚y NBL – Fort Wayne, Rochester, Indianapolis i Minneapolis – dołączyĹ‚y do BAA. Najlepsi gracze, najlepsze hale w wielkich miastach – speĹ‚niĹ‚o siÄ™ marzenie o najlepszej koszykarskiej Lidze Ĺ›wiata.

Zespół z Minneapolis wkraczaĹ‚ do nowej Ligi majÄ…c w swych szeregach fenomenalnego, przyciÄ…gajÄ…cego tĹ‚umy kibicĂłw, pierwszego „z linii” olbrzymich zawodnikĂłw George`a Mikana. Mikan (6-10, 245) zrewolucjonizowaĹ‚ grÄ™ w strefie podkoszowej, trafiajÄ…c wspaniaĹ‚e rzuty hakiem praktycznie z kaĹĽdej pozycji, zarĂłwno lewÄ…, jak i prawÄ… rÄ™kÄ…. Z wynikiem 28.2 ppg zdobyĹ‚ pierwszy spoĹ›rĂłd trzech tytułów krĂłla strzelcĂłw Ligi.

George Mikan
Unknown author / Public domain

Po zakończeniu liczącego 60 gier sezonu okazało się, że Dywizję Wschodnią wygrał zespół z Waszyngtonu, podczas gdy na Zachodzie prym wiedli gracze Rochester, o jedno zwycięstwo przed Minneapolis. Ci ostatni przeszli jak burza przez fazę play-offs i spotkali się w wielkim Finale z graczami z Waszyngtonu. Lepszy w sześciu spotkaniach był zespół Mikana, a on sam w pierwszym meczu zdobył aż 42 punkty.

Pojawienie siÄ™ Mikana w BAA byĹ‚o zwiastunem „maĹ‚ej rewolucji”: nadejĹ›cia ery „olbrzymĂłw”, zmniejszenia roli NBA i poczÄ…tku dynastii druĹĽyny z Minneapolis. Horace „Bones” McKinney, gracz Washingtonu, ktĂłry miaĹ‚ niewdziÄ™czne zadanie pilnowania Mikana w serii finaĹ‚owej, wspomina, ĹĽe nawet zĹ‚amanie rÄ™ki w meczu nr 4 nie potrafiĹ‚o zatrzymać, czy chociaĹĽ spowolnić Mikana.

„NosiĹ‚ na tej rÄ™ce gips, twardy jak skaĹ‚a – mĂłwi McKinney. Mikan tak szybko dopasowaĹ‚ siÄ™ do nowej sytuacji, ĹĽe jego rzut nie ucierpiaĹ‚ w najmniejszym stopniu. On byĹ‚ fenomenalny.”

Sezon 1949/50

Potężni Lakers znowu na tronie

Lato 1949 roku to czas, gdy amerykaĹ„ska koszykĂłwka zawodowa przechodziĹ‚a ostatecznÄ… unifikacjÄ™ – sześć ostatnich zespołów z NBL dołączyĹ‚o do BAA, ktĂłra zaraz potem zmieniĹ‚a swojÄ… nazwÄ™ na NBA.

Dokonano rĂłwnieĹĽ podziaĹ‚u na 3 dywizje – East, West i Central. Syracuse, jedyny zespół z NBL grajÄ…cy w East Division, byĹ‚ jej liderem, głównie dziÄ™ki bardzo dobrej grze skrzydĹ‚owego Dolpha Schayes`a – 16.8 ppg. Alex byĹ‚ najlepszym strzelcem – 23.4 ppg – Indianapolis, lidera West Division, podczas gdy najlepszym strzelcem Ligi byĹ‚ ponownie George Mikan (27.4 ppg), ktĂłry poprowadziĹ‚ swojÄ… druĹĽynÄ™ do mistrzostwa Central Division.

Trzy dywizje spowodowały spore zamieszanie w fazie play-offs, bo Minneapolis musiało w drodze do Finału pokonać zespoły Chicago, Fort Wayne i Anderson, podczas gdy Syracuse musiało pokonać tylko Boston i New York, by zakwalifikować się do wielkiego Finału. Zespół z Syracuse miał utalentowanych graczy takich jak Schayes, Al Cervi i Paul Seymour, ale nie był w stanie zatrzymać dominacji Mikana, który otoczony innymi gwiazdami jak Jim Pollard, Slater Martin, Bob Harrison i Vern Mikkelsen, poprowadził Lakers do kolejnego tytułu (4-2 dla Minneapolis).

1950_Minneapolis_Lakers
Unknown author / Public domain

Lakers mieli wspaniaĹ‚e pokĹ‚ady talentu, ale korzystali teĹĽ z tego, ĹĽe parkiet ich hali – Minneapolis Auditorium – byĹ‚ o kilka stĂłp węższy niĹĽ w innych halach, co sprawiaĹ‚o, ĹĽe Mikan i jego koledzy dominowali jeszcze bardziej pod wzglÄ™dem defensywnym.

„MĂłwiĹ‚o siÄ™, ĹĽe kiedy Mikan, Mikkelsen i Pollard rozĹ‚oĹĽyli swoje ramiona, to nic nie mogĹ‚o siÄ™ przedostać przez takÄ… barierÄ™ – mĂłwi Al Cervi z Syracuse. Paul Seymour dodaje: „Tamtych trzech facetĂłw sprawiaĹ‚o, ĹĽe kaĹĽde boisko wydawaĹ‚o siÄ™ być węższe niĹĽ w rzeczywistoĹ›ci.”

Sezon 1950/51

NBA łamie barierę rasową

NBA przechodziĹ‚a kolejne zmiany – z 17-o zespoĹ‚owej Ligi w 3 dywizjach do 11 zespołów w dwĂłch dywizjach, z Minneapolis, Rochester i Fort Wayne wracajÄ…cymi do poprzedniego stanu, czyli Dywizji Zachodu. Na Wschodzie sezon zaczynaĹ‚o 6 zespołów, ale Washington po tym jak rok wczeĹ›niej straciĹ‚ trenera Auerbacha, zrezygnowaĹ‚ z gry w NBA po rozegraniu 35 meczy sezonu (10-25).

W Lidze pojawili siÄ™ teĹĽ pierwsi czarni zawodnicy. Chuck Cooper jako pierwszy Afroamerykanin zostaĹ‚ wybrany w drafcie NBA, Nat „Sweetwater” Clifton jako pierwszy czarny gracz podpisaĹ‚ kontrakt NBA, a 31 paĹşdziernika 1950 roku, w meczu Washington Capitals – Rochester Royals, gracz tej pierwszej druĹĽyny, Earl Lloyd zostaĹ‚ pierwszym w historii Ligi czarnym zawodnikiem, ktĂłry wystÄ…piĹ‚ na parkietach najlepszej Ligi Ĺ›wiata (druĹĽyny pozostaĹ‚ych czarnych zawodnikĂłw zaczynaĹ‚y sezon dzieĹ„ później).

Philadelphia wygrywaĹ‚a zmagania na Wschodzie aĹĽ różnicÄ… 21 spotkaĹ„ nad kolejnÄ… druĹĽynÄ…, podczas gdy na Zachodzie „rzÄ…dzili” gracze Minneapolis, o 3 zwyciÄ™stwa lepsi niĹĽ Rochester. Playoffy rzÄ…dziĹ‚y siÄ™ jednak swoimi prawami. DruĹĽyna z Nowego Jorku dotarĹ‚a do FinaĹ‚u pokonujÄ…c Boston i Syracuse, a Rochester, prowadzeni przez takich zawodnikĂłw jak Arnie Risen (6-9) czy Bob Davies, byli lepsi od Fort Wayne i w koĹ„cu pokonali odwiecznych rywali z Minneapolis.

Po raz pierwszy rozstrzygnięcie Finałów wymagało aż siedmiu spotkań. Trzy pierwsze spotkania zakończyły się wygranymi Rochester i wydawało się, że mistrzostwo dla tego zespołu to tylko formalność. Ale mający nóż na gardle nowojorczycy stanęli na wysokości zadania i rozstrzygnęli na swoją korzyść kolejne 3 mecze, odpowiednio różnicą sześciu, trzech i siedmiu punktów.

Rozstrzygająca potyczka miała miejsce na parkiecie zespołu z Rochester. Gospodarze prowadzili po pierwszej połowie już różnicą 16 punktów, ale zryw graczy New York pozwolił im wyjść nawet na 2-punktowe prowadzenie na 2 minuty. Jednak na 40 sekund przed końcem spotkania, przy wyniku remisowym 75-75, faulowany był Davies, który wykorzystał obydwa rzuty wolne. Ostatecznie spotkanie zakończyło się wynikiem 79-75 dla Rochester, które tymczasowo przerwało panowanie dynastii z Minneapolis.

opracował: Crackerss

5 1 vote
Article Rating
Subscribe
Powiadom o
guest

0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
Nie Przegap
Spod kosza - Podcast na temat koszykĂłwki Spod kosza – Podcast na temat koszykĂłwki. Odc.…
0
Would love your thoughts, please comment.x