Pochodzący z Luizjany Willis Reed trafił na parkiety NBA w 1964, kiedy to wybrali go New York Knicks (z nr 10 w II rundzie) na podstawie świetnych występów w Grambling State University. Reed wyróżniał się nie tylko wzrostem (206 cm), ale także uniwersalnością: z powodzeniem radził sobie jako silny skrzydłowy, jak i center. Zresztą, tylko w pierwszym roku gry NBA grał jako power forward, co dało mu… tytuł Rookie of the Year! Potem, do końca swojej kariery, grał jako środkowy. Trzeba też pamiętać, że Willis nigdy z Nowego Jorku się nie ruszył, będąc wiernym Knicks od początku do końca przygody z koszykówką. Na tamte czasy – ewenement!
Najlepszy czas dla Reeda przypadł na rok 1970, kiedy to jednogłośnie został wybrany MVP sezonu zasadniczego, legitymując się średnią na poziomie 21,7 pkt. oraz 13,9 zbiórki na mecz. Knicks dotarli do finałów, gdzie czekali na nich Los Angeles Lakers z Wiltem Chamberlainem i Jerry’m Westem na czele. Rywalizacja była zacięta, Reed jako jedyny zdominował pod koszami Wilta „Szczudło” Chamberlaina, drużyny walczyły cios za cios, a wszystko rozstrzygnęło się dopiero w Game7!
Reed w szóstym meczu odniósł kontuzję kolana i było pewne, że w decydującym starciu nie zagra. Kiedy jednak 8 maja 1970 roku, wybiegł na rozgrzewkę, publika w Madison Square Garden dosłownie eksplodowała! Reed zebrał żarliwe owacje, co dało mu siłę, by rozpocząć mecz od dwóch koszów z rzędu. Wtedy ludzie skandowali „Captain America, Captain America!”, ktoś rzucił hasło „Captain New York” i… tak zostało. Jak na kapitana przystało, zszedł z pokładu dopiero wtedy, kiedy Walt Frazier zapewnił go, że „poprowadzi ten okręt bezpiecznie do końca”. I słowa dotrzymał – zakończył mecz z piękną laurką: 36 pkt., 19 asyst i 7-zbiórek! Knicks zostali mistrzami NBA, a Reed dostał tytuł MVP finałów.
Willis Reed
Ten sukces powtórzył jeszcze raz: w 1973 Knicks znów o tytuł walczyli z Lakers, pokonując ich w finale 4-1. Chamberlain, Gail Goodrich, Pat Riley, Jerry West – te nazwiska znał każdy, byli niesamowicie silną drużyną, ale nie mieli szans w starciu z Reedem, Frazierem, Philem Jacksonem, czy Earl’em Monroe. „Captain New York” znów był najlepszym graczem finałów, a rok później mógł spokojnie zakończyć karierę. I to takż przez duże „K”!
Kluby w karierze:
New York Knicks (1964 – 1974)
Sukcesy:
*2-krotny Mistrz NBA (1970, 1973)
*Finalista NBA (1972)
8NBA MVP (1970)
*2-krotny MVP finałów NBA (1970, 1973)
*7-krotny uczestnik NBA All-Star Game (1965–71)
*MVP NBA All-Star Game (1970)
*Wybrany do All-NBA First Team (1970)
*4-krotnie wybierany do All-NBA Second Team (1967–69, 1971)
*Wybrany do All-NBA Defensive First Team (1970)
*Debiutant Roku NBA (1965)
*Wybrany do NBA All-NBA Rookie First Team (1965)
*Klub Knicks zastrzegł należący do niego w numer 19
*Zaliczony do grona 50-ciu Najlepszych Zawodników w Historii NBA (NBA’s 50th Anniversary All-Time Team – 1996)
*Członek Koszykarskiej Galerii Sław (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame – 1982)
Tomasz Gawędzki
https://www.facebook.com/HejNBA/